Als paddenstoelen schoten ze uit de grond. Het woord lockdown was in maart nog maar net gevallen of er was een explosie van helpende handen. Van boodschappenhulp door een buur, tot maaltijden voor ouderen. En van het zelf maken van mondkapjes voor de zorg tot de opvang van daklozen. Er heerste een doe-koorts, die met de recente nieuwe maatregelen weer langzaam op lijkt te komen. Men wil een steentje bijdragen en niet hulpeloos toekijken naar deze crisis.
Niets nieuws
Voor mij is dit niets nieuws. Dagelijks zie ik hoe organisaties alles op alles zetten om anderen te helpen. Zo zorgt Ben Lachhab met Resto VanHarte al jaren voor het tegengaan van eenzaamheid. En het Straatconsulaat grijpt altijd elke kans aan om de nijpende situatie waarin daklozen zich verkeren onder de aandacht te brengen. Waarom hebben we het dan nu toch over een nieuwe energie?
Vragen over vrijwilligerswerk in coronatijd
In april vroeg Willem Jan de Gast zich in zijn artikel op nov.nl af waar de vrijwilligers in coronatijd vandaan komen en wie dat gaat onderzoeken: “Zijn ze verplaatst, verborgen, vervangend of nieuw?” Inmiddels loopt hier een landelijk onderzoek naar. Als we dit in kaart hebben, kunnen we organisaties beter adviseren over hoe zij in tijden van crisis vrijwilligers goed kunnen begeleiden. Ik ben dan ook heel nieuwsgierig naar wat Lucas Meijs ons op 6 oktober tijdens de PEP Talk gaat vertellen over dit onderwerp. Hij stelde zich een andere vraag over de ondersteuning van vrijwilligerswerk in tijden van corona: Kan het (in deze tweede golf) beter?
Wat kunnen we leren?
Toen we de mondiale crisis in maart instapten, kan het niet anders dan dat we steken hebben laten vallen. Waren vraag naar vrijwilligerswerk en aanbod van vrijwilligers op elkaar afgestemd? Hebben vrijwilligers zich aangemeld en geen plek gekregen? Hadden we genoeg aandacht voor vrijwilligers die hun vrijwilligerswerk niet meer konden doen? Waren wij als organisaties flexibel genoeg? De antwoorden zullen ons niet alleen helpen bij de tweede golf, ze zullen ook in ‘normale’ tijden ons vrijwilligersbeleid verbeteren.
Kansen genoeg!
Wie de vrijwilliger ook is, waar deze ook vandaan komt en of deze nu wel of niet de weg vindt in een organisatie, een ding is zeker: vrijwilligerswerk kreeg veel aandacht en waardering tijdens de lockdown in maart. We moeten elke kans aangrijpen om dat vast te houden. En die kansen zijn er zat! Het begint bij een sterk vrijwilligersbeleid binnen je organisatie, ook in tijden van crisis. De Haagse Vrijwilligersprijzen komen er weer aan, maar ook een mooie email of vriendelijk telefoontje zijn manieren om jouw vrijwilligers te bedanken. In 2021 is het Nationale Jaar Vrijwillige Inzet, zodat elke vrijwilliger zich gewaardeerd kan voelen. En ik denk dat die waardering precies datgene is waar een mens nieuwe energie van krijgt.
