PEP levert, helpt en brengt samen

In de sfeervolle ruimte aan de Guntersteinweg 377 staan lange tafels onder imposante kroonluchters. De enige aanwezige is een vriendelijke man met een petje achterstevoren. Hij duwt een bagagerek vol kratten. Het is Ben Lachhab, de initiatiefnemer van de Participatiekeuken.

Voordat we in gesprek gaan, wilt hij nog even ‘de winkel’ bijvullen. Buiten staan houten kratten die dienen als weggeefkiosk. Iedereen die iets nodig heeft, mag iets meenemen. Wekelijks maken zo’n 300 mensen hiervan gebruik. Een man vraagt om een komkommer. Ben loopt met hem naar de grote koeling en vult een krat met allerlei etenswaren. “Hij heeft zijn eigen aanschuiftafel,” legt Ben uit. “Elke maand kookt hij voor veertig mensen in zijn buurthuis.”

De Participatiekeuken ontstond aan het begin van de coronapandemie. Ben werkte al jaren in het maatschappelijk veld en voorzag problemen voor kwetsbare mensen. Hij bedacht een plan om te voorkomen dat mensen honger zouden lijden.

Omdat het land stil lag, kreeg zijn initiatief veel media-aandacht. Met hulp van grote bedrijven en duizenden vrijwilligers werden 100.000 maaltijden uitgedeeld aan 1.350 mensen in Den Haag, verspreid over zestien weken. Tijdens de tweede lockdown kookten ze soep: 50.000 porties voor 40.000 ouderen. Soep met een praatje, om honger én eenzaamheid te bestrijden. Ben deelde zijn aanpak met geïnteresseerden in het hele land.

Voor Ben was deze periode er één van liefde. “Iedereen wilde iets betekenen voor een ander.” De Participatiekeuken is geboren uit het idee dat als we maar tien procent van die liefde vasthouden, we als organisatie kunnen blijven groeien.

Inmiddels bestaat de Participatiekeuken uit een sociaal restaurant, een café, een professionele keuken, opslag, terras, vijf moestuinen en een weggeefkiosk. Met verschillende concepten werken ze aan drie pijlers: armoedebestrijding, het tegengaan van eenzaamheid en het bevorderen van integratie. Het aanschuiftafel-concept is inmiddels gedeeld met vijftig partners.

De Participatiekeuken helpt mensen om weerbaarder te worden. Volgens Ben zijn mensen niet van zichzelf kwetsbaar, maar raken ze in omstandigheden die hen kwetsbaar maken. Integratie, armoede en eenzaamheid zijn nauw met elkaar verbonden. Daarom richt de organisatie zich op alle drie.

Wat Ben drijft, is het bouwen aan een samenleving waarin iedereen gelukkig en weerbaar is. “Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn: eten, een dak boven je hoofd, mensen om je heen en zingeving. Maar we maken het vaak ingewikkeld.” Hij ziet het als een uitdaging om samen te werken met andere organisaties. “Er zijn zoveel instanties actief in het maatschappelijk veld. Als we elkaar vertrouwen en de krachten bundelen, kunnen we mensen echt uit hun kwetsbare positie helpen. Het doel moet zijn om mensen in hun kracht te zetten, zodat wij als organisaties uiteindelijk overbodig worden.”

Ben werkt al twintig jaar in het maatschappelijk domein. Al vóórdat PEP zo heette, werkte hij samen met de voorganger ‘HOF’. Zijn eerste hulp kreeg hij bij het werven van vrijwilligers. Daarna ontdekte hij hoeveel meer PEP te bieden had: hulp bij subsidieaanvragen, vrijwilligersbeleid en trainingen voor vrijwilligers en bestuurders. “PEP verrijkt je organisatie op alle fronten,” zegt Ben.

PEP beschikt over waardevolle kennis die gedeeld wordt met het hele maatschappelijke veld. Van vrijwilligerswerving tot wet- en regelgeving en subsidieaanvragen: alles is al aanwezig. Dat bespaart organisaties veel tijd, zodat zij zich kunnen richten op waar ze goed in zijn. Daarnaast brengt PEP organisaties en bedrijven met elkaar in contact. “Ze werken aan het benutten van elkaars kracht. Eén plus één wordt drie. PEP is geen concurrent, maar een partner die levert, helpt en verbindt.” Binnen PEP werken adviseurs met elk hun eigen expertise. Afhankelijk van de vraag wordt Ben gekoppeld aan de juiste persoon. “Voor subsidievragen spreek je met de één, voor vrijwilligersbeleid met een ander.” Ben prijst ook de betrokkenheid van de huidige directeur, Gert-Jan Aleman. “Hij is toegankelijk, deelt zijn kennis en brengt mensen met elkaar in contact. Hij spreekt met iedereen, ook met kleine, minder gestructureerde initiatieven. Hij behandelt buurtbewoners met een idee als professionals.”

Toch heeft Ben nog een tip: “PEP zou een campagne moeten starten om meer bekendheid voor zichzelf te krijgen. Veel kleine organisaties weten nog niet wat PEP allemaal te bieden heeft.” Ook pleit hij voor een marktplaats op de website, waar maatschappelijke organisaties en bedrijven elkaar kunnen vinden. “Zoals bij de Haagsche Uitdaging. PEP doet dit al via de maatschappelijke beursvloer, maar online zou het bereik nog groter zijn.”

Tot slot hoopt hij dat er minder nieuwe initiatieven worden gestart, en dat bestaande krachten meer worden gebundeld. “PEP kan hierin een belangrijke rol spelen.”

Ben heeft grote plannen voor de toekomst. In 2034 wil de Participatiekeuken onafhankelijk zijn van subsidies en een eigen fonds hebben om anderen financieel te ondersteunen. Daarbij ziet hij een blijvende samenwerking met PEP voor zich – nog eens 12,5 jaar.

–

Geschreven door Gylia Jansen